Overslaan en naar de inhoud gaan

Anouk werd twee keer opgenomen op Moeder & Baby. De eerste keer met haar eerste dochter Lia. De tweede keer drie jaar later met haar tweede dochter Lou. Hieronder schrijft Anouk haar verhaal met Lia neer. In het filmpje vertelt ze hoe ze deze twee postpartum depressies en de ondersteuning van Moeder & Baby beleefde. Ook haar man Gerald schrijft over hoe hij deze periode als vader beleefde. Vandaag zijn Anouk en Gerald actieve en trotse ouders van twee prachtige meisjes. Allebei zijn ook ervaringsdeskundige die mama's en papa's in Moeder & Baby ondersteunen met hun verhaal, inlevingsvermogen en enthousiasme. 

Het verhaal van Anouk

Lia werd geboren op 23 maart 2013, een dag vol sneeuw. De bevalling verliep vlot, afgezien van het uurtje persen. Na de bevalling wilde ik alles onmiddellijk in orde hebben. De suikerbonen moesten diezelfde avond nog uitgestald worden, de vlaggetjes moesten hangen, de kleertjes moesten klaarliggen. De dagen in het ziekenhuis vond ik verschrikkelijk. Ik zat vol adrenaline, wist niet wat mij overkwam en kon drie nachten lang de slaap niet vatten. Ik was overweldigd. Ik voelde me onzeker over hoe ik het moest aanpakken met dat kleine wezentje. Ik stelde alles in vraag, kreeg er nog eens een grote portie babyblues bovenop en kon uiteindelijk niet meer helder nadenken door het grote slaaptekort. Op de vierde dag ging ik naar huis als een zombie, ... samen met Lia ...

Thuis hoopte ik meer rust te vinden, maar in mijn hoofd heerste te veel onrust. De borstvoeding verliep niet goed, Lia kwam niet bij, wilde ’s nachts niet inslapen en at te weinig. Een vroedvrouw kwam regelmatig langs om mee naar oplossingen te zoeken. Zij zag al snel dat het niet altijd goed met me ging. Ik huilde veel, geraakte snel in paniek, maar ik verzekerde haar dat het wel beter zou worden. Mijn partner en ik sliepen apart: iemand beneden met Lia, iemand boven. Wanneer mijn partner terug aan het werk moest, kwamen de nachtshiften vooral op mij terecht. Aangezien Lia veel huilde ’s nachts, geraakte ik nog meer vermoeid. Ik kon niet meer inslapen, was heel angstig en wist niet meer wat te doen. Mijn conclusie was dat ik het niet kon. De babyblues overviel mij.

Mama-zijn was niet aan mij besteed, dacht ik, en mijn dochter kon maar beter geadopteerd worden. Ik begreep Lia niet, voelde geen band met haar en uiteindelijk zei ik tegen mijn omgeving dat ze mij maar beter niet met haar alleen lieten. Op dat moment heeft mijn partner de vroedvrouw opgebeld, die op haar beurt mijn gynaecologe heeft verwittigd. Ik moest onmiddellijk naar het ziekenhuis, waar ik werd opgenomen op de materniteit. Het enige wat ik wou, was alleen zijn, tv-kijken en een slaappil.

Twee dagen later werd ik opgenomen op Moeder & Baby, samen met Lia. Het besef opgenomen te zijn op een psychiatrische afdeling voelde heel raar. Hoe was het toch zo ver kunnen komen? De nachtelijke zorg voor Lia werd overgenomen en ik was ervan overtuigd dat ik snel weer hersteld zou zijn van mijn babyblues na een aantal nachten doorslapen. Ik voelde me immers beter dan de andere mama’s op Moeder & Baby. Althans, dat dacht ik …

Al snel bleek ik toch dieper te zitten dan ik oorspronkelijk aanvoelde. Ik leed aan een postpartumdepressie, ook wel gekend als een postnatale depressie. De eerste maand was verschrikkelijk, elke dag voelde als een berg waar ik niet over kon. Wanneer ik ’s morgens de voetstappen van de medewerkers hoorde, verstijfde ik in mijn bed. Ik wilde er niet uit, ik kon het niet. Ik wilde alleen maar slapen, weg van Lia. Lia sliep veel overdag en toch slaagde ik er niet in om voor haar te zorgen. Wanneer Lia ’s avonds huilbuien kreeg, moest mijn partner of moeder haar sussen, want zelf was ik op. Ik ging telkens om half negen naar bed met slaapmedicatie. Ik liet niet toe dat familie en vrienden op bezoek kwamen, want dat kon ik niet aan.

Na een tijdje begon het beter te gaan: soms voelde ik me gelukkig met mijn dochter. Samen met de therapeuten gingen we op zoek naar de band tussen Lia en mij. Na een tijdje lukte het goed om voor Lia te zorgen, maar vaak voelde ik mij superslecht. Die momenten gingen op en neer. De goede momenten duurden langer en de slechte werden korter. Ik durfde langer met Lia naar huis gaan, zelfs met een nacht erbij. Ik bleef nog steeds erg gefocust op haar slaap- en eetpatroon, maar het werd draaglijker. Wanneer ik aanvoelde dat ik na een weekend thuis niet meer graag terugkeerde naar de afdeling, wist ik dat het tijd was om mijn therapie verder te zetten in dagbehandeling. Ik had nog een hele weg te gaan, maar ik was sterk genoeg om de veilige haven een stukje achter me te laten.

Lia wordt volgende week twee jaar. De vermoeidheid blijft het langst nazinderen. Tot op heden heb ik nog steeds veel nood aan slapen en rusten. Maar ik ben ontzettend blij dat ik de juiste beslissing heb genomen om mij te laten opnemen. Als ik terugkijk op mijn opname, zeg ik vaak dat ik mij er altijd goed heb gevoeld, wat natuurlijk heel ironisch is. Ik voelde mij er in zekere zin thuis en dat was fijn. Mama-zijn gaat nog steeds met vallen en opstaan, maar ik ben zelfzeker genoeg om er tegenaan te gaan. En wanneer Lia naar me komt toegelopen na een dagje kinderopvang, weet ik dat de band die wij hebben perfect is.

Het verhaal van Gerald

Samen keken we erg uit naar de geboorte van ons eerste kind. Ik had al wel eens gehoord van een postnatale depressie, maar ik had er nooit rekening mee gehouden dat dit ook Anouk zou overkomen … tot Lia geboren werd.

De eerste dagen en nachten waren bijzonder zwaar voor Anouk. De lange nachten zonder slaap en de roze wolk die er maar niet kwam, zorgden ervoor dat Anouk erg onzeker en angstig werd. Ik probeerde haar gerust te stellen en te sussen met de gedachte dat de babyblues snel zou beteren. Hoe hard ze ook haar best deed om voor Lia te zorgen, ik merkte dat er iets scheelde in het contact met onze dochter. Dagen en weken modderden aan zonder enige positieve verandering. De vroedvrouw kwam langs voor de nodige zorgen, advies en een luisterend oor, maar het bleef bijzonder moeilijk. Totdat Anouk zelf aangaf dat het niet meer ging. Ze drong er zelf op aan om iemand te contacteren en dat deden we. Gelukkig kwam Anouk snel terecht bij Moeder & Baby.

Ik herinner me het moment dat Anouk samen met Lia naar Moeder & Baby trok nog zeer goed. Ik voelde verdriet, maar toch ook opluchting en hoop. Wat me hard raakte, was het lege wiegje thuis. Anouk en Lia waren weg van mij. Maar al snel merkte ik dat Moeder & Baby een veilige plek was voor Anouk. Hier kreeg ze de nodige zorg en rust. Met kleine stapjes ging het beter en ik kon al snel zien dat de band tussen Anouk en Lia goed zat.

Ook ik en andere papa's werden goed onthaald. Wij konden ons verhaal kwijt en elke maand was er een vaderuurtje waar ik veel aan had. De postpartum depressie van Anouk en het verblijf op Moeder & Baby was een moeilijke periode in ons leven, maar ik wist dat we de juiste beslissing hadden genomen. Ik was er gerust in dat Anouk en Lia de zorg kregen die ze op dat moment nodig hadden.