Opgenomen met een dikke buik

Omdat ik vroeger veel gepest en uitgesloten werd, was ik een heel onzeker meisje… Bij elke stap die ik zette, bij elke beslissing die ik nam, hoe klein ook, elke keer was ik bang… Bang voor reacties van vrienden en familie, wat zouden ze zeggen achter mijn rug, wat zouden ze denken… Ik had geen eigen mening. Wat mijn vrienden zegden of de kledij die ze droegen: ik probeerde dit te kopiëren zodat ik er zeker bij zou horen. Dit heeft heel lang aangesleept, ook later werd dit een probleem.

Ik leerde mijn huidige man kennen in de jeugdbeweging. Bij hem kon ik mezelf zijn, ik voelde me op mijn gemak bij hem, hij begreep mij. We waren heel gelukkig met ons tweetjes en besloten na enkele jaren het ouderlijk huis te verlaten om samen te wonen. Niet veel later zijn we getrouwd. We hadden allebei een leuke job, een leuk appartementje, er ontbrak nog één heel belangrijk iets: een kindje van ons samen… Vrij snel waren we in blijde verwachting, we konden ons geluk niet op.

Maar rond de vierde maand van mijn zwangerschap ging het mentaal niet zo goed. Ik kreeg verlatingsangst naar mijn man toe, was bang dat hij me niet meer aantrekkelijk of leuk vond. Toen ik dan ook nog platte rust moest nemen en hele dagen alleen thuis was, werd dit gevoel alleen maar erger. Op de duur werd dit zo erg dat ik in een zware depressie terechtkwam. Ik at niet meer, sliep niet meer en kon letterlijk niets meer doen. Ons huis was één ontplofte boel. De ijskast bleef onaangeroerd.

Toen we gingen slapen, wachtte ik tot mijn man sliep en dan kwam ik uit bed om op zoek te gaan naar ‘bewijzen’ dat hij me zou bedriegen, omdat ik toch niet goed genoeg was. Heel de nacht zocht ik en doolde ik rond tot de wekker van mijn man bijna afging. Dan kroop ik vlug terug in bed zodat hij niets zou merken. Uiteraard vond ik nooit bewijzen, want alles zat tussen mijn twee oren. Toen ik op een dag de mentale pijn niet meer kon verdragen, wou ik dit oplossen door aan automutilatie te doen, want fysieke pijn zou de mentale pijn wegnemen. Toen ik dat had gedaan, was ik zo geschrokken van mezelf dat ik meer dan eens besefte dat dit niet meer verder kon en ik snel hulp nodig had. Ik wou in geen geval dat mijn kind iets zou overkomen omdat ik mezelf niet meer in de hand had.

Mijn moeder had vroeger nog gewerkt op Moeder & Baby te Zoersel en wist met wie we contact moesten opnemen. Zo ben ik in contact gekomen met Ria Docx. Ik voelde me vanaf seconde één op mijn gemak bij Ria.

Een opname zelf zag ik eerst niet zitten, want ik dacht bij mezelf: 'Nee ik ben niet gek, ik wil niet naar de psychiatrie'. Uiteindelijk heb ik enkele dagen later toch de stap gezet en me laten opnemen. Dat was de beste beslissing die ik ooit had kunnen nemen.

De eerste weken voelde ik me daar absoluut niet thuis, want alle mama’s die daar opgenomen waren hadden een baby in hun armen en ik niet. Mijn baby zat nog in mijn buik. Naarmate ik meer en meer gesprekken had, therapie volgde en de medicatie aansloeg, voelde ik me geleidelijk aan beter en beter. Het werd voor mij een tweede thuis waar ik me veilig en geborgen voelde. Het contact met de andere mama’s, die al dan niet met dezelfde angsten kampten, zorgden er ook voor dat ik me minder eenzaam voelde. Maar wat me vooral geholpen heeft zijn de gesprekken met de fantastische begeleiding van de afdeling.

Nog een heel belangrijke tip: medicatie, therapie en gesprekken helpen en ondersteunen je enorm in zo’n zwarte periode, maar je moet er ZELF ook aan werken en BLIJVEN werken, anders lukt het niet.